Enkele dagen geleden vond ik op een Russisch blog een opmerkelijke brief. Deze had ruim 2300 reacties losgemaakt, een aantal waar de populairste bloggers onder ons alleen maar van kunnen dromen.
Het betreft een open brief van een vrouw aan de Minister van Noodtoestanden over de branden die nog altijd woeden in grote gebieden van Rusland. Het verhaal dat wordt verteld, geeft niet alleen een indringend en persoonlijk beeld van de ramp, maar werpt tegelijk een bijzonder licht op het ontstaan van de branden – daar zit een luchtje aan – en vooral ook over de inspanningen van de autoriteiten om de ramp te bestrijden.
Ik heb de brief zo goed mogelijk in zijn geheel proberen te vertalen en omlijst het verhaal met foto’s van de vrijwillige brandweer – dappere mannen en vrouwen die alles in het werk stellen om de brand te blussen, om hun landgenoten bij te staan huis en haard te redden.
15 augustus 2010
Beste Sergey Kozhugetovich,
Heel hartelijk bedankt. U hebt me van een hoop problemen verlost.
Ten eerste, ben ik eindelijk wat gewicht verloren. Graag wil ik u het geheim van mijn dieet vertellen. Natuurlijk weet u dat ons land voornamelijk een hutspot is van bosbouwers, ingenieurs, acrobaten, documentairemakers, dichters, filosofen, natuurkundigen en andere wetenschappers. Daar heb je allemaal weinig aan, kun je niet van eten en ook geen brand mee blussen. Nuttige mensen zijn reddingswerkers, mensen met laarzen en schoppen.
Maar bespaar je de moeite – hier in mijn tweekamer appartement is de klok al weer rond gegaan en heb ik nog maar één keer gegeten. Makkelijk hoor, eindelijk pas ik de broek weer, die ik 13 jaar geleden heb gekocht. Hoera!
Ten tweede, heb je me geholpen met mijn persoonlijke leven. Al bijna drie jaar had ik last van een onbeantwoorde liefde. Maar zodra het object van mijn liefde heeft verklaard, dat de vrijwillige brandweer weinig aan zijn kennis van litteratuur heeft en hij daarom niet van nut kan zijn, ben ik gelijk genezen, voel nu een onmiskenbare afkeer voor de man. Wat heb je aan iemand die niet begrijpt dat we op dit moment geen boeken nodig hebben, maar schoppen, laarzen, slangen en spuiten?
Ten derde, als u er niet was geweest, dan zou ik ze nooit ontmoet hebben, deze mannen – nederige bosbouwers met beslagen schoenen en half versleten uniforms, met kettingzagen en bosmaaiers, in een antieke brandweerauto of op een roestige tractor. Ik dacht altijd dat deze mannen alleen in Hollywood films voorkwamen, maar nee, ze bestaan echt!
Voortaan droom ik alleen nog maar van boswachters en brandweermannen.
Ten vierde, heeft u me geholpen bij het maken van nieuwe vriendinnen. Dit glamourmeisje verleent nu elke dag humanitaire hulp samen met andere vrijwilligers – helpt met inpakken van blikken, schoenen en kleren in dozen, met het regelen van transport. Samen met de andere meisjes babbel ik gezellig over de laatste mode in laarzen, welke reserveonderdelen voor kettingzagen het beste zijn, die van Calm of van Husqvarna.
Mijn appartement is inmiddels volgepakt met brandslangen, uniforms voor lassers, kettingzagen, bosmaaiers en dekzeilen. Vreemd dat u daar geen ruimte voor heeft, maar als u wilt kan ik u de adressen en telefoonnummers van groothandels geven, waar je korting kunt krijgen.
Ten vijfde, leer ik elke dag iets nieuws. Hoe je pompen moet bedienen en hout moet ploegen. Of vindt u dat niet nodig voor het blussen van de veenbranden, omdat turf vanzelf ophoudt te branden, wordt afgebroken en opgelost in water – omdat u, net als ik, niet begrijpt dat onze technologie niet in staat is Rusland voor dergelijke milieurampen te behoeden?
Ik raad u sterk aan om eens te gaan praten met onze bosbouwers, maar u kunt ze vermoedelijk niet bereiken voordat u ….
Ten zesde, ben ik bevrijd van de illusie van de jeugd, dat er altijd iemand is om voor ons te zorgen of ons te beschermen (nee, ik heb het niet over God, maar over de leiding van het land) Nu ben ik volwassen geworden en houd er voortaan rekening mee, dat we op onszelf zijn aangewezen.
Ten zevende, ik geloof in de goedheid van de mens. Daarom stuur ik geld en eten en help mee om de ramp te bestrijden. Hoeft u niets te sturen, Sergey Kozhugetovich? Vreemd. Waarom vragen ze u niets te doen om te helpen?
Ten achtste, zonder u, zou mijn leven niet zo nieuw voor me zijn. Heeft u ooit samen met een bekende schrijver eten gekookt? Bent u wel eens om 4 uur in de ochtend opgestaan om hulpgoederen te sorteren en in te pakken? Heeft u ooit midden in de nacht vrienden gebeld om uit te nodigen in hun auto te stappen en mee te gaan naar een brand in een onbekend, ver afgelegen dorp? Wat heb je eigenlijk een saai leven, Sergey Kozhugetovich.
In de negende plaats, als gevolg van de bosbranden realiseer ik me pas wat een echte schaamteloze leugen is. Bijvoorbeeld, u kunt op televisie gemakkelijk de mensen overtuigen dat bosbranden verdwijnen wanneer de wind toeneemt. En ook ik trapte erin, want waarom zou een mens liegen. Nu ligt mijn horizon wat verder.
Ten tiende, nogmaals bedankt. Maak je geen zorgen – brand of geen brand, wat er ook gebeurt, we zullen altijd om u geven.
Met respect en dankbaarheid –
Anna Baskakova
(klik hier voor het origineel)
Foto's Igor Podkorny
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten